Brasserie Lente: vanuit de ogen van de eigenaresse

Maandag, 2e Pinksterdag 2012, 18:30 uur: lekker even op je eigen terras met goede vrienden Carla en Hennie. Wijntje en sigaretje erbij, heerlijk! Wat kan het leven van een eigenaar van Brasserie Lente in Lent toch mooi zijn. We zitten net ver genoeg weg om onze klanten eens goed te bekijken en te bespreken zonder dat ze het zien of horen. Vooral dat jonge stel die net met die iets te grote auto aankwamen heeft onze aandacht. Kijk hem zitten met z’n dure zonnebril en dito polootje en zij is ook een echte “madame”.

Bah, wat vervelend, Suus meldt me dat ze “een bon” heeft. Nu moet ik dus opstaan en de keuken in. Eerst maar even mijn sigaretje oproken en mijn wijntje leegmaken: klanten lopen heus niet weg! Trouwens, het zijn er niet veel vandaag. Ach, dat komt vast door het weer: het is veel te warm om op dit tijdstip uit eten te gaan. Ze zeggen niet voor niks: vrouwen bloot, handel dood! Carla en Hennie willen ook graag wat eten en zijn niet zo moeilijk: “Maak maar wat, maakt niet uit wat.” Had ik altijd maar van dat soort klanten…

Eerst even de bestelling wegwerken van dat stel met die vervelende op-en-neer rennende kinderen (wat moeten die ook hier: we zijn toch geen kinderopvang?) Wel makkelijk: een beetje biefstukjes en kindermenuutjes. Ik ben zo blij dat ik gekozen heb voor een makkelijk menu: bijna alles kan in de frituur. Waarom zou je het jezelf ook moeilijk maken? Het leven van een vrouwelijke ondernemer is al zwaar genoeg. Vanochtend om 8.00 uur al opgestaan om het terras schoon te maken. Gelukkig kwamen Carla en Hennie al om 10.00 uur. De tien zat in de klok dus we hebben maar alvast een borrel op de mooie dag genomen.

Suus begint te klagen dat het “hippe” stel nu al een uur wacht op hun eten. Het zal wel. Geef ze maar een drankje op mijn kosten! Pfff… daar gaat weer een drankje op MIJN kosten: ik snap maar niet waarom we er zoveel moeten weggeven. Ik zal Suus eens een keer moeten aanpakken, de klanten zuipen me nog arm. Ze hebben tapas besteld: da’s vervelend, nu moet ik alles los van elkaar warm maken. Snappen ze dan niet dat dat lang duurt? Carla en Hennie gaan ook maar eens op huis aan. Deze keer hoeven ze niet te betalen: daar zijn het té goede vrienden voor. Hennie staat trouwens ook altijd voor me klaar wanneer er een klusje is: dat is onbetaalbaar.

Nog geen 5 minuten na het uitserveren van de tapas staat het zonnebril- en polomannetje binnen aan de bar. Suus is niet binnen dus ik duik maar mooi even de keuken in. Ik ga hem toch niet helpen? Daar heb ik Suus voor en trouwens…. ik ben veel te druk om hiermee bezig te zijn. Als Suus binnenkomt hoor ik hem zeggen: “Ik wil graag betalen want ik heb vijf kwartier moeten wachten op koud en lauw eten!” Wat denkt hij wel? Ik heb ze toch een drankje aangeboden? Ik blijf niet bezig. Suus komt bij me om te vragen wat ze nu moet doen. Ik ben er zo klaar mee dat ik haar toeblaf dat ze het maar van de rekening af moet halen. Bah bah: wat een vervelende klanten en die Suus snapt er ook al niks van. Ik wed dat die lui hun eten niet eens geproefd hebben, stelletjes snobs. Suus klooit wat met de kassa en vraagt mij (ja mij, of all people!) of ik het even kan doen. Kan ze dan niet zien dat ik hartstikke druk ben! Weet je wat: ik doe gewoon net of ik druk ben. Dat zal haar leren een volgende keer voor dit soort wissewasjes bij me te komen! Waar betaal ik haar nou eigenlijk voor? Zij moet klachten maar oplossen met dit soort klanten!

Gelukkig zie ik door het raam het stel wegrijden. Ik heb ze mooi de helft van de rekening laten betalen. Nu hebben ze wat drankjes, brood en een paar happen van hun tapas gehad voor 20 euro: ik denk zelfs dat ik daar nog wat winst op maak. Zulke klanten ben je toch ook liever kwijt dan rijk?