Thuiswerken: dat kennen we nu wel

De telefoon gaat (het is de baas: kleine schrikreactie omdat ik thuiswerk). Hij vraagt me “of ik op de zaak ben”. Ik antwoord: “Nee, ik werk vanmiddag thuis”. In mijn oor hoor ik: “Oké, het gaat om het volgende…”. We overleggen even en hij kan weer verder omdat hij mijn mening ergens voor nodig had.

Waarom voelde ik me toch betrapt? Bij ons is Het Nieuwe Werken (HNW) inmiddels ruimschoots geadopteerd en thuiswerken is daarvan een geaccepteerd onderdeel. Toch meen ik een aarzeling te bemerken voordat hij antwoordt op mijn opmerking dat ik vanmiddag thuis werk. Of beeld ik me dat maar in?

Vanochtend ben ik naar de tandarts geweest. Daarna even naar kantoor voor een kort overlegje en de lunch. Omdat mijn kapsel niet langer kan wachten moet ik vandaag naar de kapper. Afspraak om 15.00 uur, in de stad. Ik besluit – omdat ik er nu toch ben – ook even een nieuwe broek te kopen. Ook die had ik nog nodig. Ik heb het laatst weer eens geprobeerd, op zaterdag naar de stad, en ben meteen weer genezen. Tevreden met mijn aankoop loop ik de winkel uit en kijk of er nog gemiste oproepen zijn. Schrik: twee hoorntjes met een rood kruisje op het scherm van mijn iPhone én een smsje. Iemand heeft me gebeld en ook mijn voicemail ingesproken.

Ik bel terug en merk dat ik op een rustige hoek van de winkelstraat ga staan: hier is het lawaai van de stad nauwelijks hoorbaar. Ik bedenk snel dat ik altijd nog kan zeggen dat ik gisteren tot 1.00 uur ’s nachts heb zitten werken. Ik lijk wel gek: dit willen we toch juist?! Ik heb nota bene zelf dit beleid mee opgesteld: werken is niet meer waar, hoe en wanneer je werkt maar wát je oplevert. Ik besluit gewoon bellend door de winkelstraat te gaan lopen. De collega die ik terugbel lijkt niets op te merken. Daarom meld ik bewust: “Ik kom net bij de kapper vandaan en heb even een broek gescoord”. Bij hem geen twijfel: hij is zeker drie seconden stil. “O ja, da’s ook HNW hè?” Ik kan alleen maar lachen.

Voordat ik bij mijn auto ben, heb ik de conclusie al getrokken. Thuiswerken mag nu wel van iedereen en da’s best geaccepteerd. Op een doordeweekse dag naar de stad gaan – niet-werkgerelateerd – is nog niet normaal. Maar ook dat is HNW. Iedereen die overal maar verkondigt dat HNW “het helemaal is” moet zich eerst maar eens bedenken of hij het écht accepteert als een collega doordeweeks de stad ingaat.

Ik besluit vanaf nu iedereen met mijn “buitenschoolse activiteiten” te confronteren: mijn probleem is het niet meer! Heerlijk!