We zijn verwend

Wie kan zich nog een leven zonder smartphone voorstellen? Ik weet nog heel goed dat ik, -nog niet eens zo lang geleden- bij mijn vorige werkgever, het bestaan van smartphones niet kende. Slechts 1 collega had zo’n ding. Stoer man! Kon ie Teletekst en YouTube-filmpjes bekijken. Het boeide me toen niet zoveel eigenlijk. Ik snapte al helemaal niet dat je daarvoor een data-abonnement nodig had. Ik krijg toch gewoon een factuur waar data een onderdeel van is? Wist ik veel dat die Nokia 3210 geen smartphone was?

Die collega wist me te waarschuwen dat, toen ik ook over wilde gaan op een smartphone, ik dan wel een extra datatoevoeging op mijn abonnement moest laten zetten.

Ik denk soms nog weleens terug aan die tijd (mind you: dit was eind 2007!). Ik was toen totaal onwetend. Net op het moment dat ik denk dat ik het snap, verandert het weer. Van onbeperkte databundels naar databundels met een limiet. Spraakbundels met een limiet worden ineens onbeperkt. En toch snap ik het iedere keer weer.

Iedereen wil gewoon kunnen bellen, whatsappen, mailen, agenda checken, Googlen, whatever… Ik kwam laatst tot de conclusie dat we met zijn allen toch behoorlijk verwend zijn. We staan al op onze achterste benen wanneer we even geen data-verbinding hebben. “Ik heb niet eens 4G hier!” We hebben het schrijfblok ook eenvoudig en gevoelloos ingeruild voor een tablet. Bij zakelijke meetings kom ik bijna niemand meer tegen met pen en papier. Of jawel, zo’n klein leren boekje met geel papier omdat dat hip en intelligent staat.

Hoe eenvoudig is het om te checken hoe die ene directeur van dat bedrijf ook alweer heet als je je Linkedin-app op je telefoon of tablet hebt? Of hoe makkelijk is het om tijdens Vitesse-RKC de andere voetbaluitslagen in de gaten te houden op Teletekst-pagina 818? Dan moet je wel dataverbinding hebben maar ook dat vinden we tegenwoordig de norm. Dat de netwerken van providers dan ineens te maken krijgen met een extra piekbelasting van zo’n 20.000 extra gebruikers: dat is hun probleem. Ik wil geen pleidooi houden om de providers als KPN, Vodafone en T-Mobile te sparen. Ik heb mezelf alleen even in de arm geknepen en ben tot de conclusie gekomen dat het geen zaak is van leven of dood. Althans, voor mij niet.

Onlangs was ik mijn iPhone vergeten mee te nemen naar een zakelijke dinerafspraak. Ken je die twijfel? Bij het eerstvolgende stoplicht een U-turn maken of toch maar doorrijden? Had ik geen zin in en de tijd stond het ook niet toe. Ik ben dus gewoon doorgereden en weet je: ik heb mijn iPhone gewoon niet gemist! Terugkijkend op de avond kan ik zelfs zeggen dat ik meer aandacht voor mijn tafelgenoten had. Waar een van de heren zich verexcuseerde: “Sorry, deze moet ik echt even nemen!”, had ik een geanimeerd gesprek met een ondernemer die een interessant business-model voor ogen had met zijn toko. Of ik dat gesprek niet gehad zou hebben als ik mijn iPhone wel bij me had, durf ik niet te zeggen maar het feit dat ik niet meer op mijn iPhone hoefde te letten, was een verademing. Mijn oud-collega Willem maakte al eens de mooie vergelijking van een smartphone met een Furby.

Thuis even 2 voicemails afluisteren, 16 mailtjes bekijken en 11 tweets beantwoorden. Alles in een kwartiertje tijd! Niks dringends. Niks aan de hand. Als het écht dringend was had men mij toch wel weten te bereiken. Een aantal collega’s en relaties wist van de locatie van mijn dinerafspraak. Aan de andere kant: wat is nog echt dringend?

Moraal: ik ben verwend en ga vaker mijn iPhone en tablet “vergeten” en denk dat ik die standaard toch maar ga vervangen door zo’n hip klein boekje :).