Ja, nee, ik weet 't niet

Ik ben een groot pleitbezorger van het versoberen van het vocabulaire van managers.

Kijk mij eens!

Daarvoor moeten we even terug in de tijd. Mijn eerste serieuze-op-cv-noemenswaardige carrièrestappen maakte ik bij een grote keuken- en badkamerverkoopclub. Ik, met mijn grote bek, dacht dat ik in het buitenland geleerd had wat verkopen was in mijn rol als reisleider. Dat bleek niet het geval. Toch was ik vastbesloten (bij gebrek aan opleidingen en dito diploma’s) het helemaal te gaan maken: ik zou de beste verkoper worden! Al snel zag ik dat dat nooit ging gebeuren. Toen besloot ik dat ik dan maar de beste (verkoop)manager van de hele club zou worden (met meerdere filialen door het hele land, 500 medewerkers een serieuze ambitie!). Tot bij mijn afscheid, bijna 5 jaar later, dacht ik dat ik daarin geslaagd was. Inmiddels weet ik wel beter.

Je deur staat altijd open? Fout!

Het probleem was niet zozeer dat mijn bazen niet blij met me waren. Ik loste namelijk alle problemen op (als je ooit een keuken hebt gekocht, weet je hoeveel er misgaat), ik was flexibel, loyaal, bezat the full package! Mijn verkopers waren ook hartstikke blij met me. Mijn deur stond altijd voor hen open, ik loste problemen sneller op dan wie ook, ik wist alles: “Vraag het anders even aan Nan, die weet het wel!” Niks mis mee, zou je zeggen. FOUT! Ik was gedreven door mijn ambitie de beste manager te worden. Ik nam alle hooi op mijn vork, werd eigenaar van andermans problemen, noem maar op.

Voorbeeldgedrag? Kennis = macht? Alleen nog in geschiedenisboekjes!

Ik had mijn ambities verwezenlijkt (dacht ik). Ik besloot mijn heil elders te zoeken. Ik miste het gevoel van klotsoksels, iets nieuws, iets onbekends. Ik werd aangenomen als vestigingsmanager. Alleen nu besloot ik het wel even anders te doen. Ik was het zat om als lopende encyclopedie te fungeren, was klaar met mijn gemaakte voorbeeldgedrag, had geen zin om meer om als eerste te komen en als laatste weg te gaan. Ik besloot regie te nemen over mijn eigen leven. Niemand zou nog mijn agenda bepalen, ik zou niet meer geleefd worden. Ik besloot zo min mogelijk van hetgeen mijn medewerkers deden te weten te komen. Kennis is immers helemaal geen macht meer: daar ben ik nu wel achter. Er is altijd wel iemand te vinden die meer kennis heeft dan jij… Omdat ik niets wist kon ik ook nergens antwoord op geven. Ik antwoorde steevast: “Ja!”, “Nee!” of “Ik weet het niet!” Verkopers kregen snel genoeg in de gaten dat ze niet bij me moesten komen met mooie prietpraat, excuses of vragen naar de bekende weg. Ze vonden me zelfs een beetje een rare kwast (“Die gozer weet écht niks.”) Ze besloten dan maar zelf op zoek te gaan naar de antwoorden of om met eenecht goed verhaal te komen waar ik ja of nee op kon zeggen. Hocus-pocus! Is dat nu niet juist de reden waarom ze zijn aangenomen? In elk geval niet om hun manager lastig te vallen, maar om afspraken na te komen en verantwoordelijkheid te nemen. Lekker voor de besluitvorming, snelheid en zelfstandigheid. Kinderen worden dan snel volwassen. Wat mij betreft zouden de lageren-in-rang ook meer betaald moeten krijgen. Zij zorgen namelijk dat het werk gedaan wordt. De managers zijn echt van een stuk minder belang dan ze zelf denken. Wat dat betreft snappen ze dat in het professionele voetbal veel beter: de spelers op het veld zijn allemaal multimiljonairs terwijl sommige trainers moeite hebben om hun hypotheek van een miljoen te betalen. Alleen maar aanmoedigen, deze beloningsstructuur.

Niks doen is hard werken!

Doet die manager dan echt helemaal niks? Nou, niet teveel inderdaad. Poten op tafel en managen maar. Voor al dat niks doen wordt wel iets terug verwacht. Tip: besteed eens echte aandacht aan je mensen! Wie zit er niet goed in zijn vel? Wie loopt er de kantjes vanaf? Haal ik de met de directie afgesproken doelen? En ja, dat mag best met de poten op tafel, op de golfbaan, tijdens een diner of lunch, in een te dure auto et cetera. Kun je net doen alsof je toch nog heel belangrijk bent, samen met al die andere managers…

Het leven van een manager anno nu is ineens een stuk leuker! Wist je dat de meeste burnout’s voorkomen bij managers en niet bij hun medewerkers? Zullen we dat dan maar wat beter verdelen? Niet dat ik nou wil zeggen dat medewerkers meer en harder moeten werken. Zij zijn, op hun eigen vakgebied, ook weer managers. Hoef je ze alleen maar deze blog te laten lezen en ze zullen het snappen.

Dus, beste manager: je bent echt niet zo belangrijk! Stap uit die spotlights en duw je medewerkers er in!

Bekijk deze TED-talk van Jason Fried als bewijs dat de manager een storende factor is op het werk: